âหรือที่รู้จักกันในนามโรงภาพยนตร์ที่บ้านหรือห้องพักเป็นระบบภาพและเสียงความบันเทิงที่พยายามทำซ้ำความรู้สึกและบรรยากาศของโรงภาพยนตร์ มันใช้อุปกรณ์วิดีโอและอุปกรณ์เสียงอิเล็กทรอนิกส์ที่ใส่ในห้องพักหรือสวนหลังบ้านส่วนตัว แม้ว่าการศึกษาบางอย่างชี้ให้เห็นว่าภาพยนตร์มีการจัดอันดับที่สูงขึ้นและกระตุ้นอารมณ์ที่ทรงพลังมากขึ้นเมื่อเห็นในโรงละครโรงภาพยนตร์ที่บ้านมีข้อได้เปรียบที่สำคัญในแง่ของความสะดวกสบาย โรงภาพยนตร์ที่บ้านในปี 1980 โดยทั่วไปประกอบด้วยภาพยนตร์ที่บันทึกไว้ล่วงหน้าบน Laserdisc หรือVHSâ; ผู้เล่น Laserdisc หรือ VHS; และชุดทีวีหลอดเรย์แคโทดขนาดใหญ่ แต่โปรเจ็กเตอร์ CRT ถูกนำมาใช้เป็นครั้งคราวแทน

ความก้าวหน้าทางเทคโนโลยีในระบบอุปกรณ์อุปกรณ์หน้าจอทีวีและโปรเจ็คเตอร์วิดีโอในยุค 2000 เปลี่ยนอุปกรณ์ที่ใช้ในการตั้งค่าโรงภาพยนตร์ในบ้านทุกวันนี้ช่วยให้ผู้ใช้เพลิดเพลินไปกับภาพหน้าจอความละเอียดสูงการปรับปรุงคุณภาพเสียงและส่วนประกอบที่ให้ผู้ใช้ ตัวเลือกเพิ่มเติม

เนื่องจากการเกิดขึ้นของบริการสมัครสมาชิกบนอินเทอร์เน็ตลูกค้าโฮมเธียเตอร์ในช่วงปี 2559 จึงไม่จำเป็นต้องเดินทางไปยังวิดีโอให้เช่าอีกต่อไปเช่นเดียวกับในช่วงปี 1980 และ 1990

ระบบโรงภาพยนตร์ที่บ้านในปี 2020 มักจะมีภาพขนาดใหญ่ฉายจากวิดีโอหรือระบบ HDTV ความละเอียดสูงหน้าจอขนาดใหญ่ขนาดใหญ่ มันเป็นภาพยนตร์หรือเนื้อหาวิดีโออื่น ๆ บนแผ่นดีวีดีหรือดิสก์ Blu-ray ความละเอียดสูงซึ่งเล่นบนเครื่องเล่นดีวีดีหรือเครื่องเล่น Blu-ray และเสียงที่เพิ่มขึ้นด้วยช่องหลายช่องทางและทุกที่จากลำโพงสองลำ แอมพลิฟายเออร์พลังงานสเตอริโอ ไม่ว่าจะเป็นการใช้ระบบสเตอริโอหรือระบบรอบทิศทาง 5.1 ช่องทางแฟน ๆ โรงภาพยนตร์ที่บ้านมักใช้ลำโพงซับวูฟเฟอร์ต่ำอย่างน้อยหนึ่งลำเพื่อเพิ่มเอฟเฟกต์ความถี่ต่ำจากซาวด์แทร็กภาพยนตร์และสร้างสนามลึกจากซาวด์แทร็กดนตรี

ในปี ค.ศ. 1920 มีการใช้โปรเจ็กเตอร์ 16 มม. เพื่อสร้างโรงภาพยนตร์บ้านแห่งแรก ในช่วงทศวรรษที่ 1930 ความก้าวหน้าทางเทคโนโลยีนำไปสู่การผลิตภาพยนตร์ 8 มม. และเสียง 16 มม. เมื่ออุปกรณ์โปรเจ็กเตอร์ของ Kodak 8 มม. สามารถเข้าถึงได้มากขึ้นในปี 1950 การเล่นภาพยนตร์ที่บ้านจึงได้รับความนิยมในหมู่ครอบครัวระดับกลางและระดับสูงในครอบครัว ในปี 1980 การแนะนำระบบเสียงหลายช่องทางและต่อมา LaserDisc ได้แนะนำกระบวนทัศน์ใหม่สำหรับวิดีโอโฮมทำให้ผู้ชื่นชอบภาพยนตร์ปรับปรุงคุณภาพเสียงและภาพของพวกเขา โฮมเธียเตอร์ทั่วไปในสหรัฐอเมริกาตั้งแต่กลางทศวรรษ 1980 ถึงกลางทศวรรษที่ 1990 รวมถึงผู้เล่น Laserdisc หรือ VHS ที่เล่นภาพยนตร์โดยมีสัญญาณส่งไปยังชุดที่มีการฉายด้านหลังขนาดใหญ่และเอาท์พุทเสียงผ่านระบบสเตอริโอ

ในพื้นที่รับชมที่มืดมิดมีหลายโปรเจ็กเตอร์ด้านหน้าที่มีราคาแพง ในช่วงทศวรรษ 1980 การดูภาพยนตร์ VHS ที่บ้านกลายเป็นงานอดิเรกยอดนิยม Home-Theater เป็นขั้นสูงด้วยการพัฒนา DVD-Videoâ, Dolby Digital 5.1-channel Speaker Systems และโทรทัศน์ความละเอียดสูง ในตอนแรกมันรวม HDTVs หลอดเรย์แคโทดขนาดใหญ่และทีวีจอแบนเริ่มต้นในช่วงปลายปี 1990 และดำเนินการต่อไปในยุค 2000

ทีวีจอแบน HDTV ขนาดใหญ่โปรเจ็กเตอร์วิดีโอความละเอียดสูงเทคโนโลยีโทรทัศน์ 3 มิติและ Blu-ray ความละเอียดสูงที่นำเสนอในยุคใหม่ของโฮมเธียเตอร์ 2010

ในปี 2010 วลี“โรงภาพยนตร์บ้านเรียกวิธีการต่าง ๆ สำหรับการดูภาพยนตร์ที่บ้าน เครื่องเล่นดีวีดีซึ่งเป็นคำจำกัดความมาตรฐานโทรทัศน์ขนาดใหญ่ที่มีขนาดหน้าจอแนวทแยงมุมอย่างน้อย 27 นิ้วและโรงละครที่มีราคาไม่แพงและเครื่องขยายเสียง/ลำโพงเสียงรอบทิศทางอาจจะง่ายและมีค่าใช้จ่ายมากที่สุดและมีค่าใช้จ่ายมากที่สุด -การตั้งค่าที่มีประสิทธิภาพ เครื่องเล่นแผ่นดิสก์ Blu-ray คอมพิวเตอร์พีซีโฮมเธียเตอร์หรืออุปกรณ์สตรีมมิ่งตัวรับสัญญาณดิจิตอลที่มีส่วนต่อประสานผู้ใช้ 10 ฟุตโปรเจ็กเตอร์วิดีโอความละเอียดสูงและหน้าจอฉายภาพที่มีขนาดหน้าจอเส้นทแยงมุมมากกว่า 100 นิ้วและหลายร้อย-ร้อย- เครื่องรับสัญญาณโฮมเธียเตอร์วัตต์ที่มีลำโพงห้าถึงสิบเอ็ดลำโพงสามารถรวมอยู่ในชุดทีวี/เครื่องฉายภาพยนตร์ Home Cinema 3D ที่มีราคาแพงกว่า ผู้เล่น Blu-ray 3D ใช้ในโรงภาพยนตร์บ้าน 3D-TV ที่ผู้ชมสวมใส่ 3D เพื่อดูวัสดุ 3D
ดาวน์โหลดระบบโฮมเธียเตอร์ PNG รูปภาพแกลเลอรี่โปร่งใส

“